Tükeniyorum

 kafamın içindeki sorulara cevap veremiyorum artın lavinia,

nasıl bitecek bu karanlık?

hep bir hiçin ortasında asılmış duruyorum öylesine,

ömrümden insanlar gelip geçiyor,

başımın çıkmaz olaylarının kat sayısı artıyor,

evet lavinia sende cevap veremiyorsun artık,

kalmışım öylece boşlukta,

ihtiyacım olan ihtiyaclarım beni bulamaz olmuş,

yorgun düşmüş bedenim yarından umut bulamaz olmuş,

lavinia nasıl çıkıcam ben bu karanlıktan ?

ya yakıcam kendimi aydınlansın ortalık huzura ersin bu bedenim,

ya da asıcam hayallerimi tavana gölge olsun nefesim,

nasıl kavuşucam ben lavinia sana ?

sessiz adımlarını kimler görebilecek artık?

kanlı gözlerimden kimler anlayabilecek ıssız düşüncelerimi?

ben artık anlaşılmak istiyorum lavinia

baktıklarımla anlatmak istiyorum,

öyle bir derinleşmişim ki kendime , kendi kendimin içinde,

ne boğulabiliyorum bu okyanusta nede yukarıya çıkabiliyorum.

Bitmiyor bu amansız serüven,

 her yeni bir gün bir şeyler kazandırır diyorlar,

oysaki bana insanların zalimsizliğinden başka bir şey kalmıyor,

karnımı yediğim kazıklarla doyurur oldum,

söylenen sözleri kafama sıkarak kafamı dağıtır oldum,

insanlar beni paramparça ederken bile ben onları incitmemek adına hala yanlarında durmaya çalışmak beni bitirir oldu,

oysaki bitmiş halimle hala birilerine umut olmaya çalışıyorum o kadar dağıtmışım ki ,

umut denen fakirin ekmeğini herkesi zengin eder olmuşumda bana bir kırıntısı bile kalmamış,

savaşıyorum içimde o kızgın tarafımla,

sus diyorum her gece vuruyorum kafasına rahmetli babamın derinlemesine sözleriyle,

bak o kaldırdı bu yükü bu yaşına kadar incitmeden kimseyi sende yaparsın diyorum,

ne birinin gönlüne yük oldu nede saçına ak,

ama durmadan konuşuyor namussuz ''o yüzden bu kadar erken bırakıp gitti değil mi ?'' diyor bana,

cevapsız kalıyorum yine yazımın başında dediğim gibi ,

çıkmaza giriyorum,

babamın çok aldığı için kızdığım kara şişeyi alıyorum elime nefessiz nefessiz yudumluyorum,

gözlerimi dolduruyorum,

ben babamı şimdi anlıyorum,

meğersem gönlünü uyutuyormuş,

susturuyormuş hepsini,

insanız yaparız diyormuş,

kim bilir ben neler yaptım diyormuş.

Ama ben tükeniyorum baba kendim yanına geliyormuş gibi hissediyorum.

Eğer olurda içimdekini dinlersem affet babam seni çok özledim...