TÜKENİŞ

Sonra dayanamıyorsun. Her şeyi içine atmaktan yavaş

yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum
diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun. En
yakınından uzaklaşıyorsun. Yapabildiğin en iyi şeyin,
yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun. Herkesten
saklasan da, gizlesen de tükeniyorsun. Hani o dışarıya
verdiğin mutluyum imajı var ya, içini yiyip bitiriyor. Biri
gelse ve gerçekten de tam anlamıyla yanında olsa,
düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye
uğradın ki sevmede, değer vermede, bir yanın hep
kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığın
zaman, asıl acıları tatmaya da başlıyorsun. İşte o anlar
kalbinin, aklını yendiği anlar oluyor. Ve 

benim kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta,

aynı önemi,ilgiyi,sevgiyi,değeri göremeyince başlıyor asıl sorun.

Asıl sorunlar,asıl canını yakanlar oluyor.

Bir de yitirdiklerin,bitirdiklerin var,

dönülmez yolda bıraktıkların,

geri dönmeyeceğini ezberlediklerin,

ardına bakmadan koşa koşa kaçtığın,

Hani her şeyde derler ya:

''hayat devam ediyor''aynen öyle.

Ne giden geri geliyor,

ne kalanlar değerini biliyor,

ne yerin,nede kıymetin değişiyor.

Sen sadece günden güne eriyorsun,tükeniyorsun,hissizleşiyorsun.

Ama gerçekten'de bir gün aklım bu savaştan üstün çıkarsa,

o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar,

tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar...